تاثیر یک جلسه فعالیت استقامتی برمیزان مایواستاتین پلاسما در مردان سالمند سالم

هدف: هدف از این تحقیق بررسی تاثیر یک جلسه فعا­لیت استقا­متی بر میزان مایواستاتین به عنوان مهمترین پروتئین درگیر در فرآیند سارکوپنیا در مردان سالمند­ سالم بود. روش بررسی: دراین تحقیق 11 مرد سالمند سالم (سن 1/2±68 سال، قد 3/1±177 سانتی متر، وزن 5/79±1 کیلوگرم)، به صورت داوطلبانه، مشارکت داشتند. در ابتدا، اندازه گیری فاکتورهای توصیفی و فیزیولوژیکی از آزمودنی ها به عمل آمد و 72 ساعت پس ازتعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max)، آزمودنی ها یک فعالیت ا­ستقامتی را با شدت 70 درصد vo2max بر روی دوچرخه کارسنج اجرا نمودند. به منظور بررسی تاثیر فعالیت استقامتی بر میزان پروتئین مایواستاتین پلاسما، سه نمونه خونی، قبل، بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت، از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد. میزان مایواستاتین پلاسما با روش الایزا اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده های تحقیق، از آزمون آماری one-way anova استفاده شد. سطح معناداری p≤0.05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که ­بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت، میزان مایواستاتین پلاسما به ترتیب %57/45 (p=0.002) و %53/53 (p=0.001) به طور معناداری کا­هش یافت. همچنین میزان مایواستاتین پلاسما در چهار ساعت بعد از فعالیت نسبت به بلافاصله بعد ازفعالیت %87/15 کاهش داشت، اما این کاهش معنادار نبود. نتیجه‎گیری: یافته های برآمده از این پژوهش، نشان داد که میزان مایواستاتین پلاسما، در پاسخ به فعالیت استقامتی در مردان سالمند سالم، کاهش معناداری می یابد. بنابر یافته های این تحقیق احتمال دارد با تجویز فعالیت استقامتی بتوان موجب کاهش میزان مایواستاتین و متعاقباً سارکوپنیا درافراد سالمند شد.